|
İLGİLİ DÖNEME AİT KDV BEYANNAMESİNİ VERMEYEN, ANCAK BİR KISIM MAL TESLİMİNİN OLDUĞU TESPİT EDİLEN DAVACI ADINA, TAKDİR KOMİSYONU KARARINA DAYANILARAK YAPILAN TARHİYATTA VE KESİLEN CEZADA İSABETSİZLİK BULUNMADIĞI HK.
Temyiz İsteminde Bulunan: Kızılbey Vergi Dairesi Müdürlüğü ANKARA
Karşı Taraf : ... Mühendislik İnşaat Taahhüt Ticaret Limited Şirketi
İstemin Özeti : 1994/Ocak-Aralık dönemlerine ait katma değer vergisi beyannamelerinin verilmesi nedeniyle, takdir komisyonu kararlarına dayanılarak, davacı Şirket adına 1994 yılının Aralık dönemi için ağır kusur cezalı, diğer dönemler için ise, kaçakçılık cezalı olarak re'sen salınan katma değer vergilerine ilişkin işlemlerin iptali istemiyle açılan davada; olayda, re'sen takdir nedeni bulunmakla birlikte, ilgili dönemlerde katma değer vergisine tabi mal teslimi veya hizmet ifası bulunduğu yönünde bir tespit yapılmadığı; sadece 15.2.1994 tarihli fatura ile katma değer vergisi dahil 33.120.000.- lira teslimin gerçekleştiğinin anlaşıldığı; bu bakımdan, 1994/Şubat dönemine ait matrahın belirtilen miktarı aşan kısmı ile diğer dönemlere ilişkin olarak genel ifadelerle takdir edilen matrahlarda ve bu matrahlar üzerinden tesis edilen tarh ve ceza kesme işlemlerinde yasal isabet bulunmadığı; öte yandan, Şubat döneminde düzenlenen faturanın yapılacak herhangi bir incelemede ibrazının mümkün olması karşısında, kastın bulunmadığı kanaatine varıldığından bu faturaya isabet eden tarhiyata kusur cezası kesilmesi gerektiği gerekçesiyle 1994/Şubat dönemine ilişkin 4.968.000.- vergi aslı ile buna isabet eden kusur cezası yönünden davanın reddi, bu döneme ait vergi ve ceza fazlası ile diğer dönemlere ait tarh ve ceza kesme işlemlerinin iptali yolundaki Ankara Dördüncü Vergi Mankemesinin 7.4.2000 gün ve E:1999/651; K:2000/191 sayılı kararının iptale ilişkin hüküm fıkrasının; takdir komisyonu kararlarına istinaden tesis edilen tarh ve ceza kesme işlemlerinin yasal olduğu ileri sürülerek bozulması istenilmektedir
Savunmanın Özeti: Savunma verilmemiştir.
Tetkik Hakimi Ergün Gökdam'ın Düşüncesi: Temyiz dilekçesinde ileri sürülen iddialar, 2577 sayılı Kanunun 49'uncu maddesinin 1'inci fıkrasında sayılan bozma nedenlerine uymadığından, temyiz istemi reddedilerek kararın onanması gerektiği düşünülmektedir.
Danıştay Savcısı Zerrin Güngör'ün Düşüncesi: Temyiz dilekçesinde öne sürülen hususlar, 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Yasasının 49'uncu maddesinin 1'inci fıkrasında belirtilen nedenlerden hiçbirisine uymayıp vergi mahkemesince verilen kararın dayandığı hukuki ve yasal nedenler karşısında, anılan kararın bozulmasını gerektirir nitelikte görülmemektedir.
Açıklanan nedenlerle temyiz isteminin reddi ile vergi mahkemesi kararının onanması gerektiği düşünülmektedir.
TÜRK MİLLETİ ADINA
Hüküm veren Danıştay Yedinci Dairesince işin gereği görüşüldü:
Temyiz başvurusu; katma değer vergisi beyannamelerini vermeyen davacı adına, takdir komisyonu kararlarına dayanılarak, 1994/Aralık dönemi için ağır kusur cezalı, diğer dönemler için ise kaçakçılık cezalı olarak re'sen salınan katma değer vergilerine ilişkin işlemlerin iptali istemiyle açılan davada; 1994/Şubat dönemine ilişkin 4.698.000.- lira vergi aslı ve buna isabet eden kusur cezası yönünden davanın reddi, bu döneme ait vergi ve ceza fazlası ile diğer dönemlere ait tarh ve ceza kesme işlemlerinin ise iptali yolundaki mahkeme kararının iptale ilişkin hüküm fıkrasının bozulması istemine ilişkindir.
213 sayılı Vergi Usul Kanununun 134'üncü maddesinde, vergi incelemesinden maksadın, ödenmesi gereken vergilerin doğruluğunun araştırılması, tespit edilmesi ve sağlanması olduğu hükme bağlanmıştır.
Dosyanın incelenmesinden; 1994 yılında faaliyette bulunulmasına rağmen, katma değer vergisi beyannamelerinin verilmemesi nedeniyle, takdir komisyonunca, davacının 1993/Aralık döneminde beyan etmiş olduğu hasılatı ile yaptığı işin ve iş yerinin durumunu, mevkii, emsalleri, piyasa şartları, ilgili dönemdeki mal ve hizmet teslimleri, Ankara tüketici fiyat endeksleri hayat standardı miktarları, işle ilgili sair bilgiler araştırılıp değerlendirilmek suretiyle takdir edilen matrahlar üzerinden dava konusu tarh ve ceza kesme işlemlerinin tesis edildiği anlaşılmıştır. Asıl olan, davacının amacına uygun faaliyette bulunmasıdır. Ticari icaplara ve normal ve mutad olana uygun olan bu durumun aksinin, bunu iddia eden tarafından kanıtlanması da 213 sayılı Vergi Usul Kanununun 3'üncü maddesinin (B) bendinin son fıkrasında yer alan düzenlemenin gereğidir. Oysa; davada, ilgili dönemlerde ticari faaliyette bulunulmadığı yönünde davacı tarafından getirilmiş herhangi bir kanıt dosyada mevcut olmadığı gibi, 15.2.1994 tarihinde teslimi bulunduğu hususu taraflar arasında tartışmasızdır.
Bu bakımdan; takdir komisyonunca, davacının beyanı da dikkate alınarak takdir edilen matrahlar, 213 sayılı yasanın yukarıda sözü edilen 134'üncü maddesine uygun olup, bu matrahlar üzerinden tesis tarh ve ceza kesme işlemlerinde hukuka aykırılık bulunmadığından, davanın reddi gerekirken, kanıt yükü tersine çevrilmek suretiyle istemin özeti bölümünde yazılı gerekçeyle verilen mahkeme kararının temyize konu iptale ilişkin hüküm fıkrasında isabet görülmemiştir.
Açıklanan nedenle, temyiz isteminin kabulüne; mahkeme kararının temyize konu iptale ilişkin hüküm fıkrasının bozulmasına, bozma kararı üzerine Mahkemece yeniden verilecek kararla birlikte yargılama giderleri de hüküm altına alınacağından, bu hususta ayrıca hüküm tesisine gerek bulunmadığına, 24.12.2003 gününde oybirliği ile karar verilidi.
BŞ/ÖEK
|