Danıştay Dokuzuncu Daire

Bilanço esası yerine işletme hesabı esasında defter tutmuş olan mükellefin bu kayıtlarına Gelir Vergisi matrahı yönünden itibar edilip Katma Değer Vergisi indirim yönünden itibar edilmemesinin vergi hukuku yönünden kabulü mümkün değildir. Bilanço esasına göre defter tutulması gereken defterler yerine işletme defterine kaydedilen belgelerin sahteliği iddia olunmadığı veya ispat edilmediği sürece defterde kayıtlı bilgilere itibar edilmesi gerekeceğinden ve ilgili dönem Katma Değer Vergileri de ödendiğinden, yükümlülüğe bağlı hak ve görev niteliğinde olan indirim hakkının ortadan kaldırılması hakkaniyete aykırı olacaktır. İstemin Özeti: Eczane işleten yükümlünün 1995 yılı hesaplarının incelenmesi sonucu düzenlenen inceleme raporuna dayanılarak 1995/OcakAralık dönemleri için tarh olunan kusur ve ağır kusur cezalı Katma Değer Vergisinden terkini istemiyle açılan davacı; dosyanın incelenmesinden, inceleme elemanınca davacının 1994 yılı iş hacmi Vergi Usul Kanunu'nun 177. maddesindeki hadleri aştığından, 1995 yılında bilanço esasına göre defter tuttuğu, dolayısıyla Vergi Usul Kanunu'nun 30/3. maddesine göre tutulması mecburi defterlerin hepsi veya bir kısminin tutulmamış olması nedeniyle dönem matrahının re'sen takdiri gerektiğinin belirtildiği ve Gelir Vergisi açısından davacının 1995 yılında beyan ettiği matrahın aynen kabul edildiği, Katma Değer Vergisi yönünden ise alış faturalarının Katma Değer Vergisi Kanunu'nun 34. maddesine göre yasal defterlere kaydedilmediği, bu nedenle Katma Değer Vergisi indirimlerinin kabul edilemeyeceği görüşüyle 747.333.440 liralık Katma Değer Vergisinin re'sen takdir edildiğinin anlaşıldığı, olayda inceleme elemanın Gelir Vergisi açısından işletme defterine kaydedilen matraha itibar ettiği halde Katma Değer Vergisi yönünden aynı defterde kayıtlı bilgilere itibar etmediği görüldüğünden bu farklı uygulamanın vergi hukuku açısından kabulünün mümkün olmadığı, işletme defterine kaydedilen belgelerin sahteliği iddia olunmadığı veya ispat edilmediği sürülerek bozulması istenilmektedir. Karar: Temyiz edilen vergi mahkemesi kararında, idari Yargılama Usulü Kanunu'nun 49. maddesinin birinci fıkrasında sayılan bozma nedenlerinden hiçbirisinin bulunmadığı anlaşıldığından vergi dairesi temyiz isteminin reddine, anılan mahkeme kararının onanmasına oybirliği ile karar verildi.