Danıştay Üçüncü Daire

Bir işyerine bağlı olarak çalışma, hizmet erbabının mutlak surette işyerinde çalışması anlamına gelmez. İşin, hizmetin nitelik ve icapları doğrultusunda işyeri dışında, seyyar satış memuru, pazarlamacı, denetim elemanı vs. şeklinde ifa edilmiş olması da, işyerine bağlı olarak çalışma kapsamında değerlendirilir. istemin Özeti: Sigorta acenteliği işi ile uğraşan davacı şirketin, 1991 Aralık döneminde tanıtım ve pazarlama amacıyla çalıştırdığı kişilere hizmet karşılığı yaptığı ücret ödemelerinden vergi tevkif ederek muhtasar beyannamesini vermediği neden gösterilerek adına re’sen salınan Gelir (Stopaj) Vergisi ile kesilen kaçakçılık ve usulsüzlük cezalarına karşı açılan davayı; 193 sayılı Gelir Vergisi Kanununun 61. maddesinde ücretin, işverene tabi ve belirli bir işyerine bağlı olarak çalışanlara hizmet karşılığı verilen para ve ayınlar ile sağlanan ve para ile temsil edilebilen menfaatler olarak tanımlandıktan sonra, ücretin ödenek, tazminat, kasa tazminatı, tahsisat, zam, avans, aidat, huzur hakkı, prim, ikramiye, gider karşılığı veya başka adlar altında ödenmiş olmasının onun mahiyetini değiştirmeyeceğinin öngörüldüğü; anılan yasa maddesi hükmüne göre, bir işyerine bağlı olarak çalışmanın hizmet erbabının mutlak surette işyerinde çalışması anlamına gelmeyeceği, işin, hizmetin nitelik ve icapları doğrultusunda işyeri dışında, seyyar satış memuru, pazarlamacı, denetim elemanı vs. şeklinde ifa edilmiş olmasının da işyerine bağlı olarak çalışma kapsamında değerlendirilmesi gerektiği; bir hizmet karşılığı olmak koşuluyla her ne ad altında olursa olsun yapılan ödemelerin ücret olduğu, olayda, davacı şirketin gezici hayat sigortası hizmeti pazarlamacısı olarak çalıştırdığı 16 kişiye bu hizmetleri karşılığı olarak prim, yahut komisyon adı altında yaptığı ödemelerin, hizmet erbabına ödenen ücret niteliğinde olması dolayısıyla tevkifata tabi tutulması gerekeceğinden, re’sen tespit edilen matrah üzerinden hesaplanan gelir vergisinde yasalara aykırılık bulunmadığı, matrahın defter ve kayıtlarda yer alan gider pusulalarından tespit edilmesi ve her zaman saptanmasının olanaklı bulunması dikkate alındığında, olaya kaçakçılık cezası değil, kusur cezası uygulanması gerektiği, defter kayıtları ve bunlara ilişkin vesikalardan tespit edilen ye tespiti her an mümkün bulunan ödemelerden vergi tevkif edilmemesinin defter ve belgelerin karışık, usulsüz ve noksan olduğunu göstermeyeceğinden kesilen usulsüzlük cezasında yasal isabet görülmediği gerekçesiyle kısmen kabul ederek salınan Gelir (Stopaj) Vergisini onayan, kaçakçılık cezasını kusur cezasına çeviren usulsüzlük cezasını kaldıran Vergi Mahkemesi kararının; vergi dairesi tarafından kesilen kaçakçılık ve usulsüzlük cezalarının yasalara uygun olduğu, davacı şirket tarafından ise kendilerine poliçe üretimi yaptırılan 16 kişinin işletmeden düzenli maaş veya ücret alan işçi konumunda bulunmadığı, yapılan ödemenin Gelir Vergisi Kanununun 61. maddesinde tanımlanan anlamda ücret olarak nitelendirilemeyeceği ileri sürülerek bozulması istemleridir. Karar: Dayandığı hukuki ve kanuni nedenlerle, gerekçesi yukarıda açıklanan Vergi Mahkemesi kararı, aynı gerekçe ve nedenlerle Dairemizce de uygun görülmüş olup temyiz istemlerine ilişkin dilekçelerde ileri sürülen iddialar sözü geçen kararın bozulmasını sağlayacak durumda bulunmadığından temyiz istemlerinin reddine ve kararın onanmasına oybirliğiyle karar verildi.