Danıştay Üçüncü Daire

Götürü usulde mükellef olarak minibüs işleten kişinin, beyanına dayanılarak hesaplanan hasılatının; iş günlerinde çalıştığı Varsayımına göre yıllık tutarının bulunması sonucu ortaya çıkan meblağ, götürü usüle tabi olmanın hadlerini aşıyorsa. hu kişinin gerçek usulde mükellefiyeti tescil edilir. İstemin Özeti: Götürü usulde mükellef olarak minibüs işleten davacının 1.1.1993 Tarihi itibariyle gerçek usulde vergilendirilmesine ilişkin işleme karşı açılan davayı; 193 Sayılı Gelir Vergisi Kanunusun götürü usule tabi olmanın özel şartlarını düzenleyen 48. maddenin 9. fıkrasında, bir takvim yılı içinde alınan taşıma ücretleri tutarının 34.900.000 lirayı aşmaması halinde nakil vasıtası işletenlerin götürü usule tabi olanaklarının hükme bağlandığı, olayda, ilgili dönemde işlettiği minibüs ile şehir içi yolcu taşımacılığı yapan davacının kendi beyanına dayanılarak ortalama günlük hasılat saptanması Üzerine bütün yıl aralıksız çalıştığı kabul edilerek elde ettiği yıllık hasılatın 34.900 000 lirayı aşması sebebiyle 1.1.1993 tarihinden itibaren gerçek usulde mükellefiyet kaydının yapıldığının anlaşıldığı, her ne kadar davacının beyanına dayanılarak hasılat hesaplanmışsa da, bir motorlu taşıtın yıl boyunca 365 gün çalıştırılmasının mümkün olmadığı, bu durumda aracın bakım ve tamirde geçen süreleri dikkate alınıp, çalıştırıldığı gün kesin olarak saptanmadan tahmini şekilde hesaplanan yıllık hasılat tutarı varsayıma dayalı olup, gerçek yıllık hasılatı yan sıtmadığından, davacının götürü usuic tabi olmanın özel şartlarım kaybettiği nedeniyle gerçek usulde vergilendirilmesinde yasaya uyarlık bulunmadığı gerekçesiyle kabul ederek dava konusu işlemi iptal eden izmir Birinci Vergi Mahkemesinin 1.11.1994 Gün ve E: 1994/811, K: 1994/1101 Sayılı Kararının: yapılan işlemin yasaya uygun olduğu ileri sürülerek bozulması istemidir. Karar: Uyuşmazlık, şehir içi minibüs işletmeciliği yapan davacının götürü usule tabi olmanın şartlarım kaybetmesi nedeniyle 1.1.1993 tarihi itibariyle gerçek usulde vergilendirilmesine ilişkin işlemi iptal eden vergi mahkemesi kararının temyizine ilişkin bulunmaktadır. Götürü usule tabi olmanın genel şartlarım düzenleyen Gelir Vergisi Kanunusun 47. maddesinin 1. bendiyle kendi işinde bilfiil çalışılması veya bulunulmasa özel şartları düzenleyen 48. maddesinin 9. bendinde de bir takvim yılı içinde alınan taşıma ücretleri tutarının 1992 yılı itibariyle 34.900 000 lirayı aşmaması şartları getirilmiştir. Dosyanın incelenmesinden. şehir içi minibüs işletmeciliğiyle uğraşan davacının 10.11.1992 tarihi üzerîne davalı idarece Gelir Vergisi Kanunu’nun 48. maddesindeki hadlerin aşıldığı neden gösterilerek 1.1.1993 tarihinden itibaren gerçek usulde mükellefiyet kaydının yapıldığı anlaşılmaktadır. Yukarıda sözü edilen Yasa’nın 50. maddesinin 1. fıkrasında, götürü usule tabi olmanın şartlarından herhangi birini takvim yılında kaybedenlerin ertesi takvim yılı basından itibaren gerçek usulde vergilendirilecekleri hükme bağlanmıştır. Olayda, nezdinde düzenlenen tutanakla ortalama günlük 720 000 lira hasılat elde ettiği sabit olan davacının, bu tutar esas alınmak suretiyle yapılan hesaplama ile yıllık hasılatı 262.000 000 lira olarak tesbit edilmiştir. Sadece iş günlerinde çalışıldığı düşünülse bile elde edilen yıllık hasılat 172.000 000 lira olacağından kanunda öngörülen 34.9000 000 liralık haddin aşıldığı görülmektedir. Bu durumda 1992 takvim yılında götürü usule tabi olmanın özel şartlarım kaybeden davacının sözü edilen 50. madde hükmü uyarınca 1.1.1993 tarihinden itibaren gerçek usulde vergilendirilmesine ilişkin işlemde hukuka aykırılık bulunmadığından işlemin iptali yolunda verilen mahkeme kararında yasal isabet görülmemiştir. Açıklanan nedenlerle temyiz isteminin kabulü ile İzmir Birinci Vergi Mahkemesi Kararının bozulmasına, davacıdan alınarak Vergi Dairesi Müdürlüğe verilmesine oybirliği ile karar verildi.