Danıştay Üçüncü Daire

Hayat standardı esasinin uygulanmasında, aynı mükelleflere ait kaporta ve boya atölyeleri iki ayrı işyeri olarak kabul edilecektir. İstemin Özeti: Yükümlünün kaportacılık işine ilaveten oto boyama işi yaptığından bahisle ikinci işyeri için hayat standardı temel gösterge tutarına yüzde elli ilave yapılmak suretiyle 1991 takvim yılı için ikmalen salınan gelir vergisi, geçici vergi ile kesilen kaçakçılık ve ağır kusur cezalarına karşı açılan davayı; 193 Sayılı Gelir Vergisi Kanununa 3689 Sayılı Kanunla eklenen geçici 35. maddesinin 2 fıkrasının (c) bendinde 'aynı veya ayrı nev'iden birden fazla işyerinde ticari faaliyette bulunan mükellefin temel gösterge tutarına birden sonraki herbir işyeri için temel gösterge tutarının % 50'si oranında ilave yapılır.' hükmünün yer aldığı, 213 Sayılı Vergi Usul Kanununun 156. maddesinde, işyeri, 'Ticari, sınai, zirai ve mesleki faaliyette işyeri, mağaza, yazıhane, idarehane, muayenehane, imalathane, şube, depo, otel, kahvehane, eğlence ve spor yerleri, tarla, bağ, bahçe, çiftlik, hayvancılık tesisleri, dalyan ve voli mahalleri, madenler taşocakları, inşaat şantiyeleri, vapur büfeleri gibi ticari.sinai, zirai veya mesleki bir faaliyetin icrasına tahsis edilen veya bu faaliyetlerde kullanılan yerdir.' şeklinde tanımlandığı, olayda, oto kaporta ve boyama işini birlikte ayrı ayrı yerlerde bir ticari defterde yürüten ve kaporta işi bittikten sonra boyamaya geçilip işi tamamlayarak müşteriye teslim eden yükümlünün bu işyerlerinin herbininin diğerinin tamamlayıcısı olduğu, ortada ikinci bir işyerinin bulunmadığı, bu durumda, hayat standardı gösterge tutarının % 50'si suretiyle yapılan kaçakçılık ve ağır kusur cezalı gelir vergisi tarhiyatında yasal isabet görülmediği gerekçesiyle kabul ederek tarhiyatı terkin eden Vergi Mahkemesinin 22.12.1992 Gün ve E: 1992/756, K: 1992/1790 Sayılı kararının; yükümlünün oto boyama işini yaptığı yerin ikinci bir işyeri olduğu, yapılan tarhiyatta isabetsizik bulunmadığı ileri sürülerek bozulması istemidir. Karar: Temyiz isteminde bulunan Vergi Dairesi Müdürlüğünün 4.4.1994 Gün ve 4361 Sayılı yazısında, 3946 Sayılı Yasaya göre çıkarılan 173 Sayılı Gelir Vergisi Genel Tebliğinin (c) bölümünün 3. maddesinin (b) fıkrasında belirtilen hükme göre geçici vergi ile ilgili ihtilaftan vazgeçildiği belirtildiğinden, işin esasinin incelenerek karar verilmesine yerolmadığına; Vergi aslı ile kesilen kaçakçılık ve ağır kusur cezalarına gelince; 193 Sayılı Gelir Vergisi Kanununun, 3689 Sayılı Kanunla eklenen geçici 35. maddesinin 1. fıkrasında, 1.1.199031.12.1990 tarihleri arasında, gerçek usulde gelir vergisine tabi ticari kazanç sahipleri ile serbest meslek erbabının, bu maddede belirtilen hayat standardı esasına tabi olduğu ve 2. fıkrasının (c) bendinde, aynı veya ayrı neviden birden fazla işyerinde ticari faaliyette bulunan mükellefin temel gösterge tutarına, birden sonraki her bir işyeri için temel gösterge tutannın % 50'si oranında ilave yapılacağı hükme bağlanmıştır. 213 Sayılı Vergi Usul Kanununun 156. maddesinde, ticari, sinai, zirai ve mesleki faaliyette işyeri, mağaza, yazıhane, idarehane, muayenehane, imalathane, şube, depo, otel, kahvehane, eğlence ve spor yerleri, tarla, bağ, bahçe, çiftlik, hayvancılık tesisleri, dalyan ve voli mahalleri, madenler, taşocakları, inşaat şantiyeleri, vapur büfeleri gibi ticari, sinai, zirai veya mesleki bir faaliyetin icrasına tahsis edilen veya bu faaliyetlerde kullanılan yer olduğu şeklinde tanımlanmıştır. Dava dosyasının incelenmesinden, yükümlünün kaportacılık faaliyeti yanında diğer bir işyerinde oto boyama faaliyeti de yaptığı anlaşılmaktadır. Yükümlünün oto boyama ve fırınlama faaliyeti yaptığı konusunda ihtilaf bulunmadığına göre, işyeri tanımı kapsamına giren ve hizmet ifasının yapıldığı oto boyama işyerinin ikinci bir işyeri olarak anlaşılması gerekir. Buna göre birden fazla işyerinde ticari faaliyette bulunan mükelleflerde temel gösterge tutarı, birinci işyeri için tam olarak dikkate alınacak ve bu tutara, birden sonraki her bir işyeri için % 50 oranında ilave yapılmak suretiyle tesbit edileceğinden Vergi Mahkemesince aksi yönde verilen karama isabet görülmemiştir. Açıklanan nedenlerle, temyiz isteminin kabulü ile Vergi Mahkemesinin 22.12.1992 Gün ve E: 1992/756, K: 1992/1790 Sayılı kararının bozulmasına oybirliğiyle karar verildi.