Danıştay Dokuzuncu Daire

Pişmanlık dilekçesi ekindeki beyannamenin matrahsız (boş) verilmiş elması, pişmanlık hükümlerinden yararlanmayı engellemez. İstemin Özeti: 1985/Temmuz, Ağustos, Eylül dönemleri için pişmanlıkla vermiş olduğu katma değer vergisi beyannamesinde matrah beyan etmemiş olması nedeniyle takdir komisyonunca takdir olunan matrah üzerinden yükümlü adına salınan kaçakçılık cezalı katma değer vergisinin kaldırılması istemiyle açılan davayı; uyuşmazlığın, ihtilaflı dönemin katma değer vergisi beyannamesini kanuni süre geçirildikten sonra pişmanlıkla ve boş olarak vermiş bulunan mükellefin pişmanlık hükümlerinden yararlanıp yararlanamayacağına ilişkin bulunduğu, olayda 213 Sayılı Kanun'un 371. maddesinde belirtilen hükümlere dayanılarak iyi niyetle kendiliğinden ilgili vergi dairesine pişmanlık dilekçesi ekinde katma değer vergisi beyannamesini vermiş bulunan yükümlünün boş beyanname vermiş olmasının pişmanlık hükümlerinden yararlanmasına engel teşkil etmeyeceği, kaldı ki anılan Kanunun 30/62 bendinde, takdir komisyonlarına, beyanname vermiş bulunan mükelleflerin kanuni defter ve belgeleri üzerinde inceleme yetkisi verilmiş bulunduğu halde, takdir komisyonunca beyanname vermiş olan davacının defter ve belgelerim incelemeden, bir başkasının beyan ettiği matrahı emsal almak suretiyle matrah takdir edilmesinde yasal isabet bulunmadığı öte yandan, katma değer vergilerinde emsal mükellef beyanının uygulanma imkanı olmayıp, 'emsal bedeli ve emsal ücreti' uygulamasının bulunduğu, zira 3065 Sayılı Kanun'un 27. maddesinde katma değer vergisi mevzuuna giren bir işlemin mevcudiyetinin şart olduğu, bu hükme ve anılan Kanun'un 20. maddesine göre matrah takdir edilirken bir işlemin, başka bir ifade ile teslimin ve bunun karşılığım teşkil eden bir bedelin olmasının gerektiği, bu durumda, yükümlü tarafından beyannamede gösterilmemiş bir teslim bedeli olduğu yolunda bir tespit yapılmadan, bir başka mükellefin beyanı emsal alınarak takdir yoluna gidilmek suretiyle yapılan tarhiyatta bu yönüyle de kanuna uyarlık bulunmadığı gerekçesiyle kabul ederek, yapılan cezalı tarhiyatı kaldıran ........... Vergi Mahkeme sinin 22.1.1991 Gün ve 1991/33 Sayılı Kararının; 213 Sayılı Kanun'un 30. maddesi ve bu maddeye açıklık getiren 89 Nolu Gelir Vergisi Genel Tebliği'nde, beyannamede bir matrahın gösterilmemiş olması hali takdir sebebi sayıldığından, takdir komisyonu tarafından verilen kararın ve bu karara dayanılarak salınan cezalı verginin yerinde olduğu ve onanmasının gerektiği ileri sürülerek bozulması isteminden ibarettir. Karar: Temyiz edilen ....... Vergi Mahkemesinin 22.1.1991 Gün ve 1991/33 Sayılı Kararında 2577 Sayılı idari Yargılama Usulü Kanunu'nun 49. maddesinin 1. fıkrasında sayılan bozma nedenlerinden hiçbirisinin bulunmadığı anlaşıldığından temyiz isteminin reddine, anılan mahkeme kararının onanmasına oybirliğiyle karar verildi.