|
|
Dairesi
Finansman sağlamak amacıyla bankalardan alınan krediler için ödenen faiz ve komisyon giderinin genel gider olarak kabul edilmesi gerekir.
|
|
|
Karar No
1993/1780
|
|
|
Esas No
1992/3529
|
|
|
Karar Tarihi
22-04-1993
|
|
|
Danıştay Dördüncü Daire
Finansman sağlamak amacıyla bankalardan alınan krediler için ödenen faiz ve komisyon giderinin genel gider olarak kabul edilmesi gerekir. İstemin Özeti: Dayanıklı tüketim mallarının satışım yapan davacı limited şirketin 1990 takvim yılma ait işlemlerinin incelenmesi sonucu tespit edilen matrah farkları esas alınarak şirket adına kurumlar vergisi salınıp, kusur cezası kesilmiştir. Tekirdağ Vergi Mahkemesi; 5.6.1992 Günlü ve E: 1992/3, K: 1992/95 Sayılı Kararıyla; davacı şirketin öne sürdüğü iddiaların doğruluğunun tespiti amacıyla mahkemelerince defter ve belgeler üzerinde yapılan inceleme sonucu, emtia alımları için bankalardan alınan kredilere ödenen faiz ve komisyon giderlerinden dönem sonu mevcudu olup 1991 yılma devreden emtiaya pay verilmemesi nedeniyle orantı yoluyla hesaplanıp bulunan 4.236.500. lira ile, şirket aktifinde kayıtlı nakil vasıtalarına ait 636.872. lira tutarındaki sigorta giderinin 1991 yılma ait olduğu halde 1990 yılı gideri olarak kayıtlara intikal ettirildiğinden yapılan tarhiyatta yasal isabetsizlik bulunmadığı ancak PTT giderlerinden dönem sonu emtia mevcuduna pay verilmemesi sebebiyle tespit edilen matrah farkında yasal isabet bulunmadığı gerekçesiyle kusur cezalı tarhiyatın değişiklikle onanmasına karar vermiştir. Davacı şirket yapılan inceleme sonucu tespit edilen matrah farkında yasal isabet bulunmadığını öne sürerek mahkeme kararının bozulmasını istemektedir. Karar; Uyuşmazlık, dayanıklı tüketim mallarının satışım yapan davalı limited şirketin 1990 takvim yılında finansman tedariki maksadıyla bankalardan aldığı krediler için ödediği faiz ve komisyon giderlerinin tamamının gider yazılıp dönem sonu emtia mevcuduna pay verilmemesi, ayrıca işletmeye ait vasıtaların sigorta giderlerinin bir kısminin takip eden yıla ait olduğundan tamamının 1990 yılı gideri olmadığı öne sürülerek bulunan matrah farkları üzerinden ikmalen yapılan kusur cezalı tarhiyata ilişkindir. Davacı şirketin finansman temini amacıyla bankalardan aldığı kredilere ödediği faiz ve komisyon giderlerini satın aldığı malın maliyetine dahil etmeden doğrudan genel gider olarak kabul edilip kayıtlara intikal ettirdiği, aslında bu giderlerin malın maliyetine dahil edilmesi gerektiği ve dönem sonu mal mevcuduna bu giderlerden pay verilmediğinden bahisle orantı yoluyla matrah farkı tespit edilmiş ise de faiz ve komisyon giderlerinin satın alınan malın maliyetine dahil edilmesi gerektiği yönünde 213 Sayılı Vergi Usul Kanunu’nda açık bir hüküm bulunmadığından bu giderlerin 193 Sayılı Gelir Vergisi Kanunu’nun 40/1. maddesi gereğince, ticari kazancın elde edilmesi ve idame ettirilmesi için yapılan genel gider olarak kabul edilmesi gerekir. Diğer taraftan davacı şirket sahibi bulunduğu nakil vasıtaları için yasa gereği yaptırdığı sigortadan dolayı ödemiş bulunduğu sigorta giderlerinin yansının takip eden yıla sirayet etmesi nedeniyle tamamı 1990 yılı gideri olarak kabul edilmemiş ise de, bu gider 213 Sayılı Vergi Usul Kanunu’nun 283. maddesi şümulüne girmediğinden sigortanın yapıldığı tarihte borcun kesinleşip tahakkuk etmesi nedeniyle tamamının gider yazılmasında yasal bir engel bulunmamaktadır. Bu itibarla tespit edilen matrah farklarından faiz ve komisyon giderlerinin genel gider, sigorta giderlerinin ise tahakkuk edildiği tarihte gider olarak yazan davacı şirket adına bu matrah farkları esas alınarak yapılan kusur cezalı tarhiyatı onayan mahkeme kararında yasal isabet görülmemiştir. Açıklanan nedenlerle davacı şirket temyiz isteminin kabulü ile Tekirdağ Vergi Mahkemesinin 5.6.1992 Günlü ve E: 1992/3, K: 1992/95 Sayılı kararının bozulmasına oybirliğiyle karar verildi.
|
|