Danıştay Dördüncü Daire

Sosyal Sigortalar Kanunu’nun geçici 20. maddesine göre kurulu emekli ve yardım sandığına aynı Kanunun 73 ve 78. maddelerinde öngörülen sınırın üstünde yapılan prim ödemesinin, safi tutarının tespitinde ücretten indirilmesi mümkün değildir. Uyuşmazlık, davacı kurum memur ve hizmetlilerinin sosyal güvenliği yönünden 506 sayılı Sosyal Sigortalar Kanunu’nun geçici 20. maddesine göre kurulan emekli ve sağlık yardım sandığına anılan Kanun’un 73. ve 78. maddelerinde belirlenen hadlerden fazla olarak işçiden kesilen ve işverence ödenen prim tutarının Gelir Vergisi Kanunu’nun 63. maddesi hükmü dahilinde vergilendirilip vergilendirilmeyeceği hususuna ilişkindir. 193 sayılı Gelir Vergisi Kanunu’nun 63. maddesinin ilk fıkrasında ücretin safi değerinin, işveren tarafından verilen para ve ayınlarla sağlanan menfaatler toplamından dört bent halinde sayılan indirimler yapıldıktan sonra kalan miktar olduğu belirtilmiş ve 2 numaralı bendinde de, Türkiye’de bulunan Emekli Sandığına veya Sosyal Sigorta Kurumlarına ödenen aidat veya primlerin işverence sağlanan menfaatler toplamından indirileceği hükmüne yer verilmiştir. 506 sayılı Sosyal Sigortalar Kanunu’nun 20. maddesine göre bu kanunun yürürlük tarihine kadar aralarında bankaların da bulunduğu bir kısım kuruluşların personelinin malullük, yaşlılık ve ölümlerinde yardım yapmak üzere tesis veya dernek olarak kurulmuş bulunan sandıklar, bu kanunun yayımı tarihinden itibaren en geç altı ay içinde maddede belirlenen şartlara uygun birer tesis haline getirildiklerinde söz konuşu teşekkül ve sandık personelinin bu kanun uygulamasında sigortalı sayılmayacakları belirtilmiştir. Aynı Kanun’un 73. maddesinde işçi ve işverenin ödeyecekleri prim nispetleri, 78. maddesinde prim hesabına esas taban ve tavan ücret miktarı tespit ve tayin edilmiştir. Bu hükümlerin uyuşmazlık konuşu olayla bağlantıları da dikkate alınarak incelenmesinden, Sosyal Sigortalar Kanunu’nun geçici 20. maddesi dahilinde kurulan emekli ve yardım sandıklarının Gelir Vergisi Kanunu’nun 63. maddesinin 2 numaralı bendinde sözü edilen kuruluşlardan olduğu ancak bu sandıklara işçi ve işveren payı olarak ödenecek prim miktarının üst sınırı bakımından vergi kanununa göre gerçek ücretin tespitinde farklılık göstermesine imkan tanınmadığı sonucuna varılmaktadır. Aksi yöndeki bir yaklaşımın, vergide sosyal adalet ve eşitlik prensibiyle bağdaşmayacağında şüphe yoktur. Nitekim, Gelir Vergisi Kanunu’nun 63. maddesinin 3 numaralı bendinde, şahıs sigortalama yapılacak prim ödemelerine gerçek ücretin tespiti yönünden getirilen sınırlamanın yanı sıra 23. maddesinin 11 numaralı bendindeki emekli, maluliyet, dul ve yetim aylıkları ile ilgili sınırlayıcı hükmün tamamen bu amaca yönelik olduğu, böylece sosyal güvenlik alanında vergi istisnası yoluyla yapılmak istenen katkıda, adalet ve eşitliğin sağlanmak istendiği tartışma götürmeyecek kadar açıktır. Bu durumda, davacı Kurumun, 506 sayılı Sosyal Sigortalar Kanunu’nun geçici 20. maddesine göre kurulan emekli ve yardım sandığına tabi personeli için aynı Kanun’un 73 ve 78. maddelerindeki sınırın üstünde yaptığı prim ödemesinin ve söz konuşu personelden bu çerçevede kesilen prim tutarının, 193 sayılı Gelir Vergisi Kanunu’nun 63. maddesi hükmüne göre gerçek ücretin tespitinde indirilmesi mümkün olmadığından buna göre yapılan kaçakçılık cezalı tarhiyatı terkin eden Mahkeme kararında isabet görülmemiştir. Açıklanan nedenle Vergi Mahkemesi kararının bozulmasına oybirliğiyle karar verildi.