Danıştay Üçüncü Daire 

Nakil vasıtası işletmekten dolayı götürü gelir vergisi mükellefi olanların yıllık sağladığı taşıma ücreti somut olarak saptanmadıkça götürü usule tabi olmanın şartlarım kaybettiğinin kabul edilmemesi gerekir. Olayda, ilgili dönemde işlettiği minibüs ile şehir içi yolcu taşımacılığı yapan davacının kendi beyanına dayanılarak günlük sağladığı ortalama hasılatın yoklama ile saptandığı ve bütün yıl aralıksız çalışmış olduğu kabul edilerek yıllık elde ettiği taşıma ücreti tutarının GVK’nun 48/9. maddesinin öngörülen haddi aşması sebebiyle 1.1.1989 tarihinden itibaren gerçek usulde mükellefiyet tesis edildiği anlaşılmaktadır. Madde hükmüne göre, bir takvim yılı içinde alınan taşıma ücreti tutarının, maddede öngörülen miktarı aşağının gerçeğe uygun biçimde saptanması zorunlu bulunmaktadır. Her ne kadar, davacının beyanına dayanılarak, ortalama günlük hasılat tutarı üzerinden yıllık hasılat miktarı hesaplanmışsa da; bir motorlu kara nakil vasıtasının yıl boyunca bakım ve tamiri yapılmadan aralıksız 365 gün çalıştırılması olanaksızdır. Olağan dışı bir durumun beyan edilmesi, beyanın mutlak ve değişmez olarak kabulünü gerektirmez. Aksine beyan edilen durum konusunda derinlemesine inceleme yapılarak gerçeğin araştırılmasını ve ortaya çıkarılmasını icab ettirir. Bu bakımdan davacının bakım ve tamir gibi zorunlu haller dışında yıl içinde çalıştığı günlerin kesin olarak saptanmamış olması, tahmini günlük ortalama hasılata göre yıllık hasılat hesaplanması ve bu şekilde belirlenen yıllık taşıma ücret tutarı varsayıma dayalı olup yıllık alınan gerçek ücreti yansıtmaması nedeniyle, davacının götürü usule tabi olmanın özel koşullarım kaybettiğinden söz edilerek gerçek usulde mükellefiyet tesisi yerinde olmadığından, mahkemece davanın reddine karar verilmesinde hukuka uyarlık görülmemiştir. Açıklanan nedenlerle temyiz isteminin kabulüne Vergi Mahkemesi kararının bozulmasına oybirliğiyle karar verildi.