Danıştay Yedinci Daire

PTT acenteliğini sözleşme ile yürüten ve yaptığı bu hizmet karşılığında belli bir yüzde alan yükümlünün, hizmet karşılığı aldığı para miktarı belli olduğuna göre, KDV matrahının belli olan miktara göre hesaplanması gerekir. 3065 sayılı Katma Değer Vergisi Kanunu’nun ’Götürü usulde vergilendirme’ başlıklı 38. maddesinin 1. bendinde, 193 sayılı Gelir Vergisi Kanunu’na göre kazançları götürü usulde tespit edilen ticaret ve serbest meslek erbabına götürü usulde vergilendirileceği hükmü yer almıştır. 193 sayılı Gelir Vergisi Kanunu’nun olay tarihinde yürürlükte bulunan 51. maddesinde götürü usulden yararlanamıyacaklar belirtilmiş, bu maddenin (8) nolu bendinde de, tavassut işi yapanlar götürü usulden yararlanamıyacakları arasında sayılmıştır. Ancak 3239 sayılı Kanun’un 50. maddesiyle bu bent hükmünde yapılan değişiklikle PTT acentelerinin, götürü usulden yararlanabilmeleri olanağı getirilmiştir. Yükümlünün de PTT acentesi olduğu ihtilafsızdır. 3065 sayılı Katma Değer Vergisi Kanunu’na göre hizmet işlemlerinde matrah; hizmetin karşılığım teşkil eden bedeldir. Olayda, yükümlünün PTT acenteliğim sözleşme ile PTT hesabına yürüttüğü ve yaptığı bu hizmet karşılığında, (paraların PTT’ye yatırılması sırasında) sözleşme uyarınca belli bir yüzdenin kendisine verildiği anlaşılmaktadır. Hizmet karşılığı alınan para miktarı belli olduğuna göre katma değer vergisi matrahının anılan bedel olması gerekmektedir. Ayrıca, idare tarafından 1985 yılından itibaren yükümlünün götürü usulde mükellefiyetinin tesis edilmiş bulunduğu da anlaşıldığından mahkemece kararda yazılı gerekçeyle kaçakçılık’ cezalı katma değer vergisinin terkini sonucu itibariyle yerindedir. Açıklanan nedenlerle temyiz isteminin reddine, mahkemece kararının onanmasına oybirliğiyle karar verildi.