Danıştay Üçüncü Daire

Sermayesinin tamamı kamu idare ve müesselerine ait iktisadi kamu müesseselerinim 01.01.1986 tarihinden itibaren kurumlar vergisinden muaf ve müstesna kazançlarından GVK'nun 94. maddesinin (A) fıkrasının 8. bendi uyarınca vergi tevkifatı yapmaları gerekmekte ancak, olayda, VUK'nun 369. maddesinin 2. fıkrasında tanımlanan anlamda yanılma hali bulunduğundan ceza kesilmemesi gerekir. Olay, davacı kurum adına. Nisan 1988 dönemi için 1987 takvim yılında kurum kazancından indirilen sanayi ürünü ihracat istisnası tutarı üzerinden 193 sayılı Gelir Vergisi Kanunu'nun 94. maddesinin 8. bendi hükmü uyarınca stopaj yapmadığından bahisle ikmalen salınan kurum (stopaj) vergisi ile kesilen kusur cezasını, Gelir ve Kurumlar Vergisi Kanunları'ndan 3239 sayılı Kanun'la yapılan değişiklikler sonucu kar paylarının ortaklarca beyan edilmemesi esası getirilirken, kurumun kurumlar vergisinden muaf veya müstesna tutulan kazançları üzerinden ortaklar ile ilgilendirilmeksizin dağıtılsın, dağıtılmasın nihai olarak Gelir Vergisi Kanunu'nun 94A8. maddesine göre vergi tevkifatı mecburiyeti getirildiği, mezkur maddenin uygulanmasında kurumların sermaye durumları ve hukuki yapılarının önemini yitirerek tevkifatın bütün kurumlar için nihai bir vergi haline dönüştüğü, bu durumun doğal sonucu olarak 20 Seri No'lu Kurumlar Vergisi Genel Tebliği'nde yer alan 'sermayesinin tamamı kamu idare ve müesseselerine ait iktisadi kamu müesseselerinin vergi tevkifatı yapamayacaklarına' dair açıklamanın 01.01.1986 ta rihinden itibaren geçerliliğinin kalmadığı, nitekim bu tarihten sonra çıkarılan tebliğlerde bu yolda bir açıklamaya yer verilmediği gerekçesiyle tasdik eden Vergi Mahkemesi karannın; sermayelerinin tamamının devlete ait olduğu, bu durumda ortaklarına dağıtılması gereken bir payı bulunmadığından tevkifat yapılamayacağı ileri sürülerek bozulması istemine ilişkindir. Dayandığı hukuki ve kanuni nedenlerle gerekçesi yukarıda açıklanan Vergi mahkemesi karannın vergi aslına ilişkin kısmı aynı gerekçe ve nedenlerle dairemizce de uygun görülmüş olup, temyiz istemine ilişkin dilekçede ileri sürülen iddialar sözü geçen kararın bu kısminin bozulmasını sağlayacak durumda bulunmadığından temyiz isteminin vergi aslına yönelik bölümünün reddi ile kararın bu hüküm fıkrasının onanmasına; Temyize konu Vergi Mahkemesi karannın vergi cezası ile ilgili hüküm fıkrasına gelince; Olayda, 213 sayılı Kanun'un, 2365 sayılı Kanun'un 88. maddesiyle değişik 369. maddesinin 2. bendi hükmü uyarınca ceza kesilmesi mümkün bulunmadığından temyiz isteminin vergi cezasına ilişkin kısminin kabulü ile, kararın bu kısminin bozulmasına, 2577 sayılı Kanun'un 49. maddesinin 2. fıkrası uyarınca ceza kesme işleminin iptaline oyçokluğuyla karar verildi.