Danıştay Dördüncü Daire 

İşçilerin verimini artırmak amacıyla, kendilerine ücretlerinden ayrı olarak yıl sonu karından %25 pay verilmesi, işçilerin işletmeye ortak oldukları anlamına gelmeyeceğinden, ücretin bir parçası olarak kabul edilmesi ve gider yazılması gerekir. Dosyanın incelenmesinden davalı tarafından işletilmekte olan işyerinde çalışan iki kişiye ücret ödemesinin yanında yıl sonu karının %25’i oranında pay verildiğinin saptanması üzerine, işletmenin adi ortaklık şeklinde yürütüldüğü sonucuna ulaşılarak, sözü geçen iki kişiye yapılan ücret ödemelerinin, 193 sayılı Yasa’nın 41/2. maddesi uyarınca işletme giderlerinden çıkarılması suretiyle ikmal tarhiyatına matrah kabul edildiği anlaşılmıştır. Davacı vergi dairesi müdürlüğünce çalışanlar ile yükümlü arasında yapılmış herhangi bir ortaklık sözleşmesinin varlığı kanıtlanmamış, davalı ise gerek Ticaret Odası kayıtları gerekse Vergi Dairesi Müdürlüğü’nde mevcut iş sözleşmesinin incelenmesiyle, kendisinin teşebbüs sahibi olduğun ve 1956 yılında kurulan işletmedeki tüm tesisatın kendisine ait olduğunu, sözü geçen iki kişinin işyerinde ustabaşı olarak çalıştıklarım ve daha verimli çalışmaları için sözleşmede kendilerine ücretlerinden ayrı olarak yıl sonu karından %25’inin ödenmesinin öngörüldüğünü iddia etmiştir. Çalışanların Sosyal Sigortalar Kurumu sigortalısı olmaları ve bir hizmet sözleşmesiyle davalının emir ve talimatlarına göre iş görmeleri karşısında, aylık ücretleri yanında ödenen kar paylarının ücretin bir parçası olduğunu kabulü zorunludur. Bu durumda, aylık ücretlerin işletme giderlerine dahil edilmesinde yasaya aykırılık bulunmamaktadır. Açıklanan nedenlerle, tarhiyatın kaldıran dava konuşu kararın bozulması istemiyle açılan davanın reddine, oybirliğiyle karar verildi.