Danıştay Dördüncü Daire

Aynı yerde, eşit koşullarda faaliyet gösteren götürü gelir vergisi mükellefleri farklı derecelere intibak ettirilemezler. Dava, götürü usulde gelir vergisi mükellefi olan ödevlinin Vergi Usul Kanunu'na göre tesbit edilmiş derecelerden, 2. dereceye intibak ettirilmesi nedeniyle açılmış bulunmaktadır. 213 sayılı Kanunun 40. maddesinde; götürü ticaret ve serbest meslek kazançlarının iş ve hizmet nev'i ve gurupları itibariyle her iş ve hizmet nev'i ve gurubu için beş derece üzerinden tesbit olunacağı ve bu teshillerin takdir komisyonları tarafından madde metninde belirtilen daire, kurum ve teşekküllerin mütalaası alındıktan sonra yapılacağı; 193 sayılı Kanunun 46. maddesinde ise mükelleflerin hangi dereceye gireceğinin Maliye Bakanlığınca tesbit olunan esaslar dairesinde, vergi dairelerince tayin olunacağı hükme bağlanmıştır. Ancak, olayda davacının saat tamircisi olduğu ve yaptığı işin el emeğinin ötesinde nakdi ve sermayesinin bulunmadığı, aynı cadde üzerindeki emsallerinin de 4. dereceye intibak ettirildiği tartışmasız olduğuna göre, davacının emsalleri gibi 4. dereceye intibak ettirilmesi gerekirken 2. dereceye intibak ettirilmesinde isabet görülmemiştir. Bu nedenle davanın kabulü ile Muvazzaf itiraz Komisyonu kararının bozulmasına, tamiyatın 4. derece üzerinden re'sen ve nihai olarak tasdikine oybirliğiyle karar verildi.