Danıştay Dördüncü Daire 

İşletme esasına göre defter tutanların, iktisadi kıymet satışından sağladıkları kazancı yenileme fonunda tutamaz. 213 sayılı Vergi Usul Kanunu'nun amortismana tabi malların satılması halinde aktif değeri ile satış bedeli arasındaki olumlu veya olumsuz farkın vergi matrahına etkisinin ne olacağım düzenleyen 328. maddesinde; 'amortismana tabi iktisadi kıymetlerin satılması halinde alınan bedel ile bunların envanter defterinde kayıtlı değerleri arasındaki fark kar ve zarar hesabına geçirilir. işletme hesabı esasında defter tutan mükellefler bu farkı defterlerinde hasılat veya gider kaydederler' denilmek suretiyle genel kuralın ne olduğu belirtilmiş ve aynı maddeye Vergi Usul Kanunu'nun bazı maddelerinin değiştirilmesi ve bu kanuna bazı hükümler eklenmesi hakkındaki 205 sayılı Kanun'un 21. maddesiyle eklenen fıkra ile bu hükme bir istisna olarak 'şu kadar ki satılan iktisadi kıymetin yenilenmesi, işin mahiyetine göre zorunlu bulunur veya bu hususta işletmeyi idare edenlerce karar verilmiş ve teşebbüse geçilmiş olursa bu takdirde, satıştan tahassül eden kar yenileme giderlerin! karşılamak üzere pasifte geçici bir hesapta azami üç yıl süre ile tutulabilir. Her ne sebeple olursa olsun bu süre içinde kullanılmamış olan karlar üçüncü yılın vergi matrahına eklenir' denilmek suretiyle hasıl olan karlar için pasifte geçici bir hesap açılabileceği, yalnız bilanço esasına göre defter tutan mükelleflere münhasır olmak üzere kabul edilmiş bulunmaktadır. Bu durumda, bilanço esasına göre defter tutan mükelleflerce tanınan hakkın işletme hesabı esasına göre defter tutan mükelleflere tanınmasının vergi kanunları karşısında eşitlik ilkesine aykırı düşeceğinden bahisle tarhiyatın terkini yolunda karar verilmesinde isabet bulunmadığından davanın kabulü ile komisyon kararının bozulmasına oybirliğiyle karar verildi.