|
|
Dairesi
Müteahhitlik yapan mükellefin kendisi için ayırdığı daire ve dükkanların değerinin ortalama fiyat ya da maliyet esasına göre belirlenememesi durumunda, bunların, Takdir Komisyonu’nca tayin edilen bedel ile değerlendirilmesi gerekir
|
|
|
Karar No
1979/2987
|
|
|
Esas No
1978/3968
|
|
|
Karar Tarihi
19-11-1979
|
|
|
Danıştay Dördüncü Daire
Müteahhitlik yapan mükellefin kendisi için ayırdığı daire ve dükkanların değerinin ortalama fiyat ya da maliyet esasına göre belirlenememesi durumunda, bunların, Takdir Komisyonu’nca tayin edilen bedel ile değerlendirilmesi gerekir 193 sayılı Gelir Vergisi Kanunu’nun 41/1. maddesi teşebbüs sahibi ile esinin işletmeden çektikleri değerlerin emsal bedeli ile değerlendirilerek aynı Kanun’un 38. maddesi uyarınca dönem sonu mevcudu ile dönem başı mevcudu arasındaki farka ilave olunacağı 213 sayılı Vergi Usul Kanunu’nun 267. maddesinde ise emsal bedelinin sırası ile ortalama fiyat esasına, bu yolla tespit mümkün olmuyorsa maliyet bedeli esasına son olarak da takdir esasına göre tesbit edileceği belirtilmiş, yine 213 sayılı Kanun’un 30/3. maddesinde bu Kanun’a göre tutulması mecburi olan defterlerin hepsi veya bir kısmı tutulmamış veya tasdik ettirilmemiş olması halinde devre matrahının re’sen takdir yoluyla saptanacağı hükme bağlanmıştır. Dava konusu olayda, adi ortaklık tarafından yaptırılan 10 dükkan ve 16 daireden meydana gelen apartmanın, 15 dairesinin satıldığı, 10 dükkan ile 1 dairenin ortaklar tarafından maliyet bedeli 207.237.86 lira değerle işletmeden çekildiği anlaşılmıştır. Diğer taraftan ortaklık hesaplarının incelenmesi sonucunda 1971 yılma ilişkin defterlerin notere tasdik işlemlerinin yaptırılmadığından bahisle devre matrahının 213 sayılı Vergi Usul Kanunu’nun 30/3. maddesi uyarınca re’sen takdir yoluyla saptanması takdir sırasında ise devrelerin satış bedelinin 60.000 lira, dükkanların ise ödevlilerce 1972 yılı emlak beyannamesinde gösterdikleri o yılki rayiç bedel 825.000 lira olarak göz önünde bulundurulması önerilmiş, Takdir Komisyonu’nca matrah önerilen miktar üzerinden takdir edilmiştir. 213 sayılı Vergi Usul Kanunu’nun 267. maddesinde emsal bedelinin tayininde ortalama fiyat esası, maliyet esası, takdir esası sırasının takip edileceği belirtilmiştir. Uyuşmazlık konusu olayda yükümlünün kendisi için ayırdığı daire ve dükkanlarının değerinin anılan maddede belirtilen ilk iki sıraya göre saptanması olanağı bulunmadığının anlaşıldığına göre, bunlar için Takdir Komisyonu’nca tayin edilen bedel ile değerlendirilmesi suretiyle tarhiyat yapılmasında isabetsizlik olmadığı açıktır. Bu nedenle davanın kabulü ile aksi yöndeki dava konusu kararın bozulmasına oybirliğiyle karar verildi.
|
|