Danıştay Dördüncü Daire 

Belediyeler, kaplıca işletmeciliğinden dolayı kurumlar vergisinden muaftırlar. Kurumlar Vergisi Kanunu'nun 7. maddesinin 4. fıkrası ile kamu idare ve müesseseleri tarafından genel insan ve hayvan sağlığım korumak ve tedavi amacı ile işletilen müesseselerin (hastane, nekahathane, klinik, dispanser, prevantoryum, senatoryum, çocuk bakımevleri, hayvan hastaneleri ve dispanserleri, hayvan bakım evleri, veteriner, bakteriyoloji seroloji ve distofojin gibi müesseselerin kurumlar vergisinden muaf tutulduğu, 1580 sayılı Belediye Kanunu'nun 15/56. maddesi ile kaplıca işletmelerinin belediyenin zorunlu hizmetleri arasına alınmış bulunduğu, kaplıca işletmesinin genel insan sağlığına yararlı olduğu gözönünde tutulduğunda, yasaca yapılması zorunlu olan ve halkın sağlığı ile ilgili bulunan böyle bir uğraşıdan dolayı mükellefiyet tesisinin düşünülemeyeceği, böyle olunca da yasal zorunluluğa dayalı işletme faaliyetinden dolayı belediyeler kurumlar vergisine tabi tutulamayacağından, dava konuşu Temyiz Komisyonu kararının sonucu itibariyle yerinde ve yasalara uygun bulunduğu görülmüştür. Bu nedenlerle davanın reddine esastan oybirliğiyle, gerekçede çoğunlukla karar verildi. KARŞI OY: Dava konuşu Temyiz Komisyonu kararı, dayandığı gerekçeler karşısında yerinde görüldüğünde, karar sadece gerekçe yönünden karşıyım. Belediyelerin kurumlar vergisi mükellefi olup olmadığı ihtilaf konuşu olmadığından bu hususun re'sen nazara alınamayacağı, öte yandan kaplıcaları ortalama kar haddi esasına tabi tutmak gerekli ise de, ödevli düşüklüğü tesis ve onarım masrafları fazlalığı ile izah etmiş bulunduğundan, Temyiz Komisyonu kararının bu gerekçe ile yerinde olduğu görüşü ile karara gerekçe yönünden karşıyım.