Danıştay Onüçüncü Daire

Anonim şirketin maliki olduğu gazino ve plaj büfesinde fabrika personeli ile aileleri ve bu personelin misafirlerine verilen içkili yemek bedelleri gider olarak kabul edilemez. Göztepe, bağlık plaj ve gazinolarıyla, plaj, plaj büfesi ve sinema işletmesinden doğan zararların gider yazılması kabul edilmeyerek müvekkili bulunduğu şirket adına 1974 takvim yılı için ikmalen salınan (Stopaj) gelir vergisi ile kesilen kusur cezasın) aynen onayan itiraz Komisyonu, kararım, 193 sayılı GVK'nun 40. maddesinin 1 numaralı bendinde ticari kazancın elde edilmesi ve sürdürülmesi için yapılan genel giderlerin gider yazılabileceği, aynı maddenin 2 numaralı bendinde ise, net kazancın saptanması sırasında iaşe ve ibate giderlerinin kazançtan indirilebileceğinin kabul edildiği, yükümlü şirketin maliki bulunduğu Göztepe, bağlık plaj ve gazinolarıyla plaj büfesinde fabrika personeli ile aileleri ve bu personelin misafirlerine verilen içkili yemek bedellerinin sözkonusu madde hükümleri karşısında ticari kazancın saptanmasına ve sürdürülmesine ilişkin bir gider olarak kabul edilemeyeceği, zira Gelir Vergisi Yasası'nın 40. maddesinin 2 numaralı bendinde hizmetlilerin işyerinde veya işyeri müştemilatındaki iaşe giderlerinin net kazancın saptanmasında gider olarak indirileceğinin kabul edildiği, yasanın burada kastettiği iaşeden amacın sadece hizmetin ve işçilere işyerinde veya işyeri müştemilatında işletme faaliyetlerinin aksamadan yürümesini sağlamak amacıyla belirli saatlerde yemek yedirmek olduğu tabildot usulü verilen sosyal amaçlı yemekte içki bulundurulması ve içirilmesinin sözkonusu olmayacağı, yemekte içki verilmesi veya içilmesi halinde alkolün etkisiyle işçinin verim gücünün azalacağı, işletme faaliyetinin aksayacağı, bu bakımdan şirket personeli ve ailelerine, misafirlerine ve misafir kartını taşıyan kimselere servis saatleri içinde ve dışında verilen içkili yemek bedellerinin gider olarak kabulüne olanak bulunmadığı, ayrıca şirketin sinemasından fabrika personeli ile aileleri ve misafirleri ile misafir kartım taşıyanların bilet ücreti ödeyerek yararlandıkları, sinemanın fabrikanın ticari ve sınai faaliyeti ile bir ilgisi bulunmadığı ve bu bakımdan, Gelir Vergisi Yasası'nın 40/1. maddesi uyarınca sinema işletmesinden doğan zararın gider olarak yazılamayacağı gerekçesiyle onayan Temyiz Komisyonu İkinci Dairesi'nin 10.4.1978 gün ve 273 sayılı kararının, Modern anayasaların sosyal adalet ve sosyal güvenlik ilkelerinden hareket ederek sosyal refah devletim' benimsediği, bu temel felsefeye uygun olarak çıkan yasalarda da bu doğrultuda hükümler bulunduğu, işçilerin moral ve fizik güçlerinin arttırılması amacıyla kurulan sosyal tesislerin işte verimliliği arttırdığında kuşku bulunmadığı, olayda sözü geçen kantinler ile sinemanın, işçilerin ve ailelerinin iaşe, sağlık, sosyal ve kültürel gereksinmelerini karşılamak üzere kurulmuş sosyal tesislerden olduğu, anılan sosyal tesislerin zararlarına şirketin ticari kazanç elde edilmesi ve bu kazancın idame ettirilebilmesi için katlanıldığı, iddiasıyla yapılacak duruşmada sözlü açıklamaları da dinlendikten sonra bozulması isteğinin reddine karar verildi.