Danıştay Onüçüncü Daire

Merkezce yapılan giderlerin ne kadarının Türkiye'deki şirkete ait olduğu kesinlikle belgelendirilmedikçe kabul edilemez. Kurumlar Vergisi Kanunu'nun 15. maddesinin 5 numaralı bendinin 193 sayılı Kanun'un 13. maddesiyle değişik b fıkrasında; ana merkezin veya Türkiye'deki şubelerin giderlerine veya zararlarına iştirak etmek üzere ayrılan hisselerin gider olarak kabul edilemeyeceği öngörülmüş olup, Temyiz Komisyonu'nca verilen kararda, olayda 5527 liralık giderin, merkezce kendisine bağıl dört otel için yapılan reklam giderlerinin 1/4'ü olduğu, merkez gideri olmaktan çok, yükümlü şirketi ilgilendiren bir gider olduğu sonucuna varılarak anılan madde hükmü ihmal edilmiş ise de, merkezce ihtiyar olunan giderlerin ne kadarının Türkiye'deki şirkete ait olduğu kesinlikle bilinmedikçe ve giderlerin yapıldığım kanıtlayan belgeler ibraz edilmedikçe, sözkonusu giderlerin mali karın saptanmasında gider olarak kabulü mümkün değildir. Öte yandan, Temyiz Komisyonu kararının, matrah farkının oluşu itibariyle yükümlüye kasıt yüklenemeyeceğine ilişkin hüküm fıkrasının dayandığı gerekçe karşısında, ceza hakkında ileri sürülen iddialar yeterli dayanaktan yoksun bulunmaktadır. Yukarıdaki nedenlerle Vergi Dairesi Müdürlüğü davasının kısmen kabulü ile Temyiz Komisyonu ikinci Dairesi kararının; 5527 liralık reklam gideri ile ilgili hüküm fıkrası yönünden bozulmasına oybirliğiyle karar verildi.