Danıştay Onüçüncü Daire 

Bilanço esasında defter tutan yükümlünün ancak kanıtlayabildiği giderlerin, genel gider olarak kabulü mümkündür. Ortalama kar hadleri esasına göre yapılan hesaplama sonucunda saptanan kazanca göre eksik beyanda bulunduğu iddiasıyla 1964 takvim yılı için adına ikmalen salınan gelir vergisin! terkin eden itiraz Komisyonu kararının Temyiz Komisyonu ikinci Dairesi kararıyla PTT masraflarından otel ve emsali iş yerlerinde ücret karşılığında müşterilerin yararlanmasına sunulanların maliyetlerinin işletme gideri sayıldığı, bunlara ödenen miktar ayrılmadan 56.081 liralık telefon giderinin genel gider sayılmasının hatalı olduğu, diğer taraftan 66 Seri No'lu Gelir Vergisi Genel Tebliği'nde işletme giderleri ile genel giderlerin tefrik edilemediği hallerde gider tutarının %10'unun genel gider olarak kabul edilebileceği açıklanmışsa da bu olanağın, tefrikin imkansızlığı halinde ve 1963 yılı için tanınmış olduğu, 1964 yılında ve bilanço esasında defter tutan yükümlüye bu usulün uygulanmasının yerinde olmadığı, yükümlünün ücret bordrolarından, muhasebeciye, müdür ve muhasebe işlerinde çalışan memurlara ödenen bir ücret olup olmadığının, varsa miktarının saptanması ve sonucuna göre bir karar verilmesi gerekçesiyle bozulmasından sonra, ilk kararın teyidi yolunda verilen itiraz Komisyonu kararının yükümlünün bozma kararında yazılı hususların incelenmesi için defter ve belgelerim ibraz etmemekle itiraz iddialarım kanıtlayamadığı, bu durumda tarhiyatın yerinde olduğu gerekçesiyle bozan Temyiz Komisyonu ikinci Dairesi kararının; dilekçede yazılı nedenlerle bozulması isteğinin reddine oybirliğiyle karar verildi.