Danıştay Yedinci Daire
Oto yedek parçası alım ve satışı işiyle uğraşanlar, defter tutmak zorunda olan alıcılarına yaptıkları satışlar için fatura kesmek zorundadırlar. Uyuşmazlık, oto yedek parçacılığı alım ve satımı île iştigal eden mükellefin işlemleri üzerinde kontrol memurlarınca yapılan inceleme neticesinde, 1969 takvim yılında satmış olduğu 67.384 liralık oto yedek parçalama fatura kesmeyip, günlük satış fişi ile satışım yaptığım tesbiti üzerine ödevli adına özel usulsüzlük cezası salınmasından doğmuş bulunmaktadır.
Her ne kadar, 213 sayılı Vergi Usul Kanunu’nun 232. maddesi ile, birinci ve ikinci sınıf tüccarlara, serbest meslek erbabına, kazançları götürü usulde tesbit olunan tüccarlara, defter tutmak mecburiyetinde olan çiftçilere, vergiden muaf esnafa sattıkları emtia veya yaptıkları işler için fatura vermek ve bunların da fatura istemek ve almak mecburiyetinde oldukları hükme bağlanmışsa da; mezkur maddenin son fıkrasında da; yukardakiler dışında kalanların, birinci ve ikinci sınıf tüccarlardan ve defter tutmak mecburiyetinde olan çiftçilerden satın aldıkları emtia veya onlara yaptırdıkları iş bedelinin bin lirayı geçmesi veya bedeli bin liradan az olsa dahi istemeleri halinde emtiayı satanın veya işi yapanın fatura vermesi mecburiyeti hüküm altına alınmıştır.
’ , Müteakip 233. maddede ise ; birinci ve ikinci sınıf tüccarlarla defter tutmak mecburiyetinde olan çiftçilerin fatura vermek mecburiyetinde olmadıkları satışlarının dört bent halinde sayılan kayıtlardan biri ile tevsik olunacağı belirtilmiş, olayda, bin lirayı geçmeyen satışların mezkur 233. maddenin birinci bendinde yer alan günlük perakende satış fişiyle yapıldığı ihtilafsız olup, alıcıların 232. maddenin birinci fıkrasında sayılan kimselerden olduğu da vergi dairesince kafi olarak tesbit edilemediğinden, salınan özel usulsüzlük cezasında isabet görülmemiştir.
Davanın bu sebeple kabulü ile aksi yolda verilen Temyiz Komisyonu Yedinci Daire karannın bozulmasına, usulsüzlük cezasının re’sen ve nihaî olarak terkinine, oybirliğiyle karar verildi.